Acute versus spoedeisende (of emergency) psychiatrie

De maatschappelijke context in de tijden van de “iwam generatie” (Ik wil alles meteen) zegt dat “mañana”, morgen, per definitie slecht is.
De eerste hulp in het somatisch circuit is gebaseerd op snel handelen. Als u komt, wordt u meteen geholpen. De psychiatrie doet het niet altijd, wat vaak als “nooit” wordt vertaald. Waarom?

Op de SEH vraagt een gebroken been meteen om reparatie. Actie dus. Het is acuut. Niet handelen veroorzaakt in het algemeen meer schade. Geldt dit ook in de psychiatrie? Meestal niet. Crisis betekent niets anders dan een verstoring in de homeostase van een persoon (en zijn omgeving, systeem). De crisis kan heftig zijn of heftig waargenomen worden. Is er dan per definitie sprake van spoed? Iets wat meteen moet gebeuren? Wat geen uitstel verdraagt?

 Meestal niet. In tegendeel: zeilen met windkracht 12 doe je liever niet. De structurele beslissingen voor het herstel van de homeostase van individuen werken zelden goed als deze genomen worden in crisissituaties. Uitstel, reflectie, overwegen, kosten-baten analyses, etc., zijn op zijn plaats.

Emergency psychiatrie bestaat wel. Er zijn zaken die onmiddellijk moetgebeuren: de zorg aan de acute psychotische patiënt, de verwarde bejaarde, de suicidante. Gelukkig is dit de minderheid van de patiënten die gezien worden door een zogenaamde crisisdienst.

Tijd om onze handeling duidelijk te beschrijven en te communiceren? Tijd om de naam te veranderen?


Ricardo Teijeiro

EmergenPSY©Versie 2012